مصطفی بی‌‌خویش شد ز آن خوب صوت ** شد نمازش از شب تعریس فوت‌‌

سر از آن خواب مبارک بر نداشت ** تا نماز صبحدم آمد به چاشت‌‌ 1990

در شب تعریس پیش آن عروس ** یافت جان پاک ایشان دستبوس‌‌

عشق و جان هر دو نهانند و ستیر ** گر عروسش خوانده‌‌ام عیبی مگیر

از ملولی یار خامش کردمی ** گر همو مهلت بدادی یک دمی‌‌

لیک می‌‌گوید بگو هین عیب نیست ** جز تقاضای قضای غیب نیست‌‌

عیب باشد کاو نبیند جز که عیب ** عیب کی بیند روان پاک غیب‌‌ 1995

عیب شد نسبت به مخلوق جهول ** نی به نسبت با خداوند قبول‌‌

کفر هم نسبت به خالق حکمت است ** چون به ما نسبت کنی کفر آفت است‌‌

ور یکی عیبی بود با صد حیات ** بر مثال چوب باشد در نبات‌‌