عشق و جان هر دو نهانند و ستیر ** گر عروسش خوانده‌‌ام عیبی مگیر

از ملولی یار خامش کردمی ** گر همو مهلت بدادی یک دمی‌‌

لیک می‌‌گوید بگو هین عیب نیست ** جز تقاضای قضای غیب نیست‌‌

عیب باشد کاو نبیند جز که عیب ** عیب کی بیند روان پاک غیب‌‌ 1995

عیب شد نسبت به مخلوق جهول ** نی به نسبت با خداوند قبول‌‌

کفر هم نسبت به خالق حکمت است ** چون به ما نسبت کنی کفر آفت است‌‌

ور یکی عیبی بود با صد حیات ** بر مثال چوب باشد در نبات‌‌

در ترازو هر دو را یکسان کشند ** ز آن که آن هر دو چو جسم و جان خوشند

پس بزرگان این نگفتند از گزاف ** جسم پاکان عین جان افتاد صاف‌‌ 2000

گفتشان و نفسشان و نقششان ** جمله جان مطلق آمد بی‌‌نشان‌‌