که بدو ایوب از پا تا به فرق ** پاک شد از رنجها چون نور شرق‌‌

مثنوی در حجم گر بودی چو چرخ ** درنگنجیدی در او زین نیم برخ‌‌

کان زمین و آسمان بس فراخ ** کرد از تنگی دلم را شاخ شاخ‌‌

وین جهانی کاندر این خوابم نمود ** از گشایش پر و بالم را گشود 2100

این جهان و راهش ار پیدا بدی ** کم کسی یک لحظه‌‌ای آن جا بدی‌‌

امر می‌‌آمد که نی طامع مشو ** چون ز پایت خار بیرون شد برو

مول مولی می‌‌زد آن جا جان او ** در فضای رحمت و احسان او

در خواب گفتن هاتف مر عمر را رضی الله عنه که چندین زر از بیت المال به آن مرد ده که در گورستان خفته است

آن زمان حق بر عمر خوابی گماشت ** تا که خویش از خواب نتوانست داشت‌‌

در عجب افتاد کاین معهود نیست ** این ز غیب افتاد بی‌‌مقصود نیست‌‌ 2105

سر نهاد و خواب بردش خواب دید ** کامدش از حق ندا جانش شنید