آن که کشتستم پی مادون من ** می‌‌نداند که نخسبد خون من‌‌

بر من است امروز و فردا بر وی است ** خون چون من کس چنین ضایع کی است‌‌

گر چه دیوار افکند سایه‌‌ی دراز ** باز گردد سوی او آن سایه باز

این جهان کوه است و فعل ما ندا ** سوی ما آید نداها را صدا 215

این بگفت و رفت در دم زیر خاک ** آن کنیزک شد ز عشق و رنج پاک‌‌

ز انکه عشق مردگان پاینده نیست ** ز انکه مرده سوی ما آینده نیست‌‌

عشق زنده در روان و در بصر ** هر دمی باشد ز غنچه تازه‌‌تر

عشق آن زنده گزین کاو باقی است ** کز شراب جان فزایت ساقی است‌‌

عشق آن بگزین که جمله انبیا ** یافتند از عشق او کار و کیا 220

تو مگو ما را بدان شه بار نیست ** با کریمان کارها دشوار نیست‌‌

بیان آن که کشتن و زهر دادن مرد زرگر به اشارت الهی بود نه به هوای نفس و تامل فاسد