چند یزدان مدحت خوی تو کرد ** تا عمر را عاشق روی تو کرد

چند یزدان مدحت خوی تو کرد ** تا عمر را عاشق روی تو کرد 2180

How often has God praised thy disposition, so that He has made ‘Umar in love with thy face!

پیش من بنشین و مهجوری مساز ** تا به گوشت گویم از اقبال راز

Sit down beside me and do not make separation (between us), that I may say into thine ear the secret (message) from (the Divine) favour.

حق سلامت می‌‌کند می‌‌پرسدت ** چونی از رنج و غمان بی‌‌حدت‌‌

God sends thee greeting and asks thee how thou farest in thy distress and boundless sorrows.

نک قراضه‌‌ی چند ابریشم بها ** خرج کن این را و باز اینجا بیا

Lo, here are some pieces of gold to pay for silk. Spend them and come back to this place.”

پیر لرزان گشت چون این را شنید ** دست می‌‌خایید و بر خود می‌‌تپید

The old man trembled when he heard this, biting his hand and quivering all over,

بانگ می‌‌زد کای خدای بی‌‌نظیر ** بس که از شرم آب شد بی‌‌چاره پیر 2185

Crying, “O God who hast no like!” inasmuch as the poor old man was melted with shame.

چون بسی بگریست و از حد رفت درد ** چنگ را زد بر زمین و خرد کرد

After he had wept long and his grief had gone beyond (all) bounds, he dashed his harp on the earth and broke it to bits.

گفت ای بوده حجابم از اله ** ای مرا تو راه زن از شاه راه‌‌

He said, “O thou (harp) that hast been to me a curtain (debarring me) from God, O thou (that hast been) to me a brigand (cutting me off) from the King's highway,

ای بخورده خون من هفتاد سال ** ای ز تو رویم سیه پیش کمال‌‌

O thou that hast drunk my blood for seventy years, O thou because of whom my face is black (disgraced) before (the Divine) perfection!

ای خدای با عطای با وفا ** رحم کن بر عمر رفته در جفا

Have mercy, O bounteous God who keepest faith, on a life passed in iniquity!