بحر و کان از بخشش‌‌اش صاف آمده ** داد او از قاف تا قاف آمده‌‌

در جهان خاک ابر و آب بود ** مظهر بخشایش وهاب بود

از عطایش بحر و کان در زلزله ** سوی جودش قافله بر قافله‌‌

قبله‌‌ی حاجت در و دروازه‌‌اش ** رفته در عالم به جود آوازه‌‌اش‌‌

هم عجم هم روم هم ترک و عرب ** مانده از جود و سخایش در عجب‌‌ 2250

آب حیوان بود و دریای کرم ** زنده گشته هم عرب زو هم عجم‌‌

قصه‌‌ی اعرابی درویش و ماجرای زن با او به سبب قلت و درویشی‌‌

یک شب اعرابی زنی مر شوی را ** گفت و از حد برد گفت‌‌وگوی را

کاین همه فقر و جفا ما می‌‌کشیم ** جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم‌‌

نان‌‌مان نی نان خورشمان درد و رشک ** کوزه‌‌مان نه آبمان از دیده اشک‌‌

جامه‌‌ی ما روز تاب آفتاب ** شب نهالین و لحاف از ماهتاب‌‌ 2255