عاقل اندر بیش و نقصان ننگرد ** ز آن که هر دو همچو سیلی بگذرد

خواه صاف و خواه سیل تیره رو ** چون نمی‌‌پاید دمی از وی مگو 2290

اندر این عالم هزاران جانور ** می‌‌زید خوش عیش بی‌‌زیر و زبر

شکر می‌‌گوید خدا را فاخته ** بر درخت و برگ شب ناساخته‌‌

حمد می‌‌گوید خدا را عندلیب ** کاعتماد رزق بر تست ای مجیب‌‌

باز دست شاه را کرده نوید ** از همه مردار ببریده امید

همچنین از پشه‌‌گیری تا به پیل ** شد عیال الله و حق نعم المعیل‌‌ 2295

این همه غمها که اندر سینه‌‌هاست ** از بخار و گرد بود و باد ماست‌‌

این غمان بیخ کن چون داس ماست ** این چنین شد و آن چنان وسواس ماست‌‌

دان که هر رنجی ز مردن پاره‌‌ای است ** جزو مرگ از خود بران گر چاره‌‌ای است‌‌