ز آن که آن دندان عدوی جان اوست ** من عدو را می‌‌کنم زین علم دوست‌‌

ز آن که آن دندان عدوی جان اوست ** من عدو را می‌‌کنم زین علم دوست‌‌ 2360

Because those fangs are an enemy to its life, I am making the enemy a friend by means of this skill.

از طمع هرگز نخوانم من فسون ** این طمع را کرده‌‌ام من سر نگون‌‌

Never do I chant my spell from (motives of) cupidity: I have turned this cupidity upside down (I have entirely vanquished it).

حاش لله طمع من از خلق نیست ** از قناعت در دل من عالمی است‌‌

God forbid! I desire nothing from created beings: through contentment there is a (whole) world within my heart.

بر سر امرودبن بینی چنان ** ز آن فرود آ تا نماند آن گمان‌‌

Thou, (sitting) on the top of the pear-tree, seest (things) like that: come down from it, that the (evil) thought may not continue.

چون که بر گردی و سر گشته شوی ** خانه را گردنده بینی و آن توی‌‌

When thou turnest round and round and becomest giddy, thou seest the house turning round, and ’tis thou (thyself) art that (revolving object).

در بیان آن که جنبیدن هر کسی از آن جا که وی است هر کس را از چنبره‌‌ی وجود خود بیند، تابه‌‌ی کبود آفتاب را کبود نماید و سرخ سرخ نماید چون تابه از رنگها بیرون آید سپید شود از همه تابه‌‌های دیگر او راست‌‌گوتر باشد و امام باشد

Explaining how every one's movement (action) proceeds from the place where he is, (so that) he sees every one (else) from the circle of his own self-existence: a blue glass shows the sun as blue, a red glass as red, (but) when the glass escapes from (the sphere of) colour, it becomes white, (and then) it is more truthful than all other glasses and is the Imám (exemplar to them all).

دید احمد را ابو جهل و بگفت ** زشت نقشی کز بنی هاشم شگفت‌‌ 2365

Abú Jahl saw Ahmad (Mohammed) and said, ‘’Tis an ugly figure that has sprung from the sons of Háshim!’

گفت احمد مر و را که راستی ** راست گفتی گر چه کار افزاستی‌‌

Ahmad said to him, ‘Thou art right, thou hast spoken truth, although thou art impertinent.’

دید صدیقش بگفت ای آفتاب ** نی ز شرقی نی ز غربی خوش بتاب‌‌

The Siddíq (Abú Bakr) saw him and said, ‘O Sun, thou art neither of East nor of West: shine beauteously!’

گفت احمد راست گفتی ای عزیز ** ای رهیده تو ز دنیای نه چیز

Ahmad said, ‘Thou hast spoken the truth, O dear friend, O thou that hast escaped from this world of nothingness.’

حاضران گفتند ای صدر الوری ** راست گو گفتی دو ضد گو را چرا

They that were present said, ‘O Prince of mankind, why didst thou call both of them truth-tellers when they contradicted each other?’