گفت احمد مر و را که راستی ** راست گفتی گر چه کار افزاستی‌‌

Ahmad said to him, ‘Thou art right, thou hast spoken truth, although thou art impertinent.’

دید صدیقش بگفت ای آفتاب ** نی ز شرقی نی ز غربی خوش بتاب‌‌

The Siddíq (Abú Bakr) saw him and said, ‘O Sun, thou art neither of East nor of West: shine beauteously!’

گفت احمد راست گفتی ای عزیز ** ای رهیده تو ز دنیای نه چیز

Ahmad said, ‘Thou hast spoken the truth, O dear friend, O thou that hast escaped from this world of nothingness.’

حاضران گفتند ای صدر الوری ** راست گو گفتی دو ضد گو را چرا

They that were present said, ‘O Prince of mankind, why didst thou call both of them truth-tellers when they contradicted each other?’

گفت من آیینه‌‌ام مصقول دست ** ترک و هندو در من آن بیند که هست‌‌ 2370

He replied, ‘I am a mirror polished by the (Divine) hand: Turcoman and Indian behold in me that which exists (in themselves).’

ای زن ار طماع می‌‌بینی مرا ** زین تحری زنانه برتر آ

O wife, if thou deemest me very covetous, rise above this womanish care (for worldly things).

این طمع را ماند و رحمت بود ** کو طمع آن جا که آن نعمت بود

This (state of mine) resembles cupidity and (in reality) it is a (Divine) mercy: where that (spiritual) blessing is, where is cupidity?

امتحان کن فقر را روزی دو تو ** تا به فقر اندر غنا بینی دو تو

Make trial of poverty for a day or two, that thou mayst see (find) in poverty double riches.

صبر کن با فقر و بگذار این ملال ** ز آن که در فقر است عز ذو الجلال‌‌

Have patience with poverty and abandon this disgust, because in poverty there is the majesty of the Lord of glory.

سرکه مفروش و هزاران جان ببین ** از قناعت غرق بحر انگبین‌‌ 2375

Do not look sour, and (thou wilt) see thousands of souls plunged, through contentment, in an ocean of honey.