حاضران گفتند ای صدر الوری ** راست گو گفتی دو ضد گو را چرا

They that were present said, ‘O Prince of mankind, why didst thou call both of them truth-tellers when they contradicted each other?’

گفت من آیینه‌‌ام مصقول دست ** ترک و هندو در من آن بیند که هست‌‌ 2370

He replied, ‘I am a mirror polished by the (Divine) hand: Turcoman and Indian behold in me that which exists (in themselves).’

ای زن ار طماع می‌‌بینی مرا ** زین تحری زنانه برتر آ

O wife, if thou deemest me very covetous, rise above this womanish care (for worldly things).

این طمع را ماند و رحمت بود ** کو طمع آن جا که آن نعمت بود

This (state of mine) resembles cupidity and (in reality) it is a (Divine) mercy: where that (spiritual) blessing is, where is cupidity?

امتحان کن فقر را روزی دو تو ** تا به فقر اندر غنا بینی دو تو

Make trial of poverty for a day or two, that thou mayst see (find) in poverty double riches.

صبر کن با فقر و بگذار این ملال ** ز آن که در فقر است عز ذو الجلال‌‌

Have patience with poverty and abandon this disgust, because in poverty there is the majesty of the Lord of glory.

سرکه مفروش و هزاران جان ببین ** از قناعت غرق بحر انگبین‌‌ 2375

Do not look sour, and (thou wilt) see thousands of souls plunged, through contentment, in an ocean of honey.

صد هزاران جان تلخی کش نگر ** همچو گل آغشته اندر گل شکر

Behold hundreds of thousands of bitterly suffering souls steeped in rose-syrup, like the rose.

ای دریغا مر ترا گنجا بدی ** تا ز جانم شرح دل پیدا شدی‌‌

Oh, alas, would that thou hadst comprehension, so that the unfolded tale of my heart might be shown forth to thee from my soul.

این سخن شیر است در پستان جان ** بی‌‌کشنده خوش نمی‌‌گردد روان‌‌

This discourse is milk in the teat of the soul: it will not flow well without some one to suck (the teat).