وهم موسی با همه نور و هنر ** شد از آن محجوب، تو بی‌‌پر مپر

آن گل سرخ است تو خونش مخوان ** مست عقل است او تو مجنونش مخوان‌‌

گر بدی خون مسلمان کام او ** کافرم گر بردمی من نام او

می‌‌بلرزد عرش از مدح شقی ** بد گمان گردد ز مدحش متقی‌‌ 240

شاه بود و شاه بس آگاه بود ** خاص بود و خاصه‌‌ی الله بود

آن کسی را کش چنین شاهی کشد ** سوی بخت و بهترین جاهی کشد

گر ندیدی سود او در قهر او ** کی شدی آن لطف مطلق قهر جو

بچه می‌‌لرزد از آن نیش حجام ** مادر مشفق در آن غم شاد کام‌‌

نیم جان بستاند و صد جان دهد ** آن چه در وهمت نیاید آن دهد 245

تو قیاس از خویش می‌‌گیری و لیک ** دور دور افتاده‌‌ای بنگر تو نیک‌‌

حکایت بقال و طوطی و روغن ریختن طوطی در دکان‌‌