تو که در جان و دلم جا می‌‌کنی ** زین قدر از من تبرا می‌‌کنی‌‌

تو که در جان و دلم جا می‌‌کنی ** زین قدر از من تبرا می‌‌کنی‌‌ 2405

تو تبرا کن که هستت دستگاه ** ای تبرای ترا جان عذر خواه‌‌

یاد می‌‌کن آن زمانی را که من ** چون صنم بودم تو بودی چون شمن‌‌

بنده بر وفق تو دل افروخته ست ** هر چه گویی پخت گوید سوخته ست‌‌

من سپاناخ تو با هر چم پزی ** یا ترش با یا که شیرین می‌‌سزی‌‌

کفر گفتم نک به ایمان آمدم ** پیش حکمت از سر جان آمدم‌‌ 2410

خوی شاهانه‌‌ی ترا نشناختم ** پیش تو گستاخ خر در تاختم‌‌

چون ز عفو تو چراغی ساختم ** توبه کردم اعتراض انداختم‌‌

می‌‌نهم پیش تو شمشیر و کفن ** می‌‌کشم پیش تو گردن را بزن‌‌

از فراق تلخ می‌‌گویی سخن ** هر چه خواهی کن و لیکن این مکن‌‌