خوی شاهانه‌‌ی ترا نشناختم ** پیش تو گستاخ خر در تاختم‌‌

I did not know thy kingly nature, I rudely urged my ass (intruded) before thee.

چون ز عفو تو چراغی ساختم ** توبه کردم اعتراض انداختم‌‌

Since I have made (for myself) a lamp of thy forgiveness, I repent, I cast away (abandon) opposition.

می‌‌نهم پیش تو شمشیر و کفن ** می‌‌کشم پیش تو گردن را بزن‌‌

I am laying before thee sword and winding-sheet: I am bending my neck towards thee: smite!

از فراق تلخ می‌‌گویی سخن ** هر چه خواهی کن و لیکن این مکن‌‌

Thou art talking of bitter separation (from me): do whatever thou wilt, but do not this.

در تو از من عذر خواهی هست سر ** با تو بی‌‌من او شفیعی مستمر 2415

Thy conscience within thee is a pleader on my behalf, it is a perpetual intercessor with thee in my absence.

عذر خواهم در درونت خلق تست ** ز اعتماد او دل من جرم جست‌‌

What pleads within thee for me is thy (noble) nature: from reliance on it my heart sought (to) sin (against thee).

رحم کن پنهان ز خود ای خشمگین ** ای که خلقت به ز صد من انگبین‌‌

Have mercy, unbeknown to thyself (without any self-conceit), O angry one, O thou whose nature is better than a hundred maunds of honey.”

زین نسق می‌‌گفت با لطف و گشاد ** در میانه گریه‌‌ای بر وی فتاد

In this fashion was she speaking graciously and winningly: meanwhile a (fit of) weeping came upon her.

گریه چون از حد گذشت و های های ** زو که بی‌‌گریه بد او خود دل ربای‌‌

When the tears and sobs passed beyond bounds—from her who was fascinating even without tears—

شد از آن باران یکی برقی پدید ** زد شراری در دل مرد وحید 2420

There appeared from that rain a lightning-flash (that) shot a spark of fire into the heart of the lonely man.