از فراق تلخ می‌‌گویی سخن ** هر چه خواهی کن و لیکن این مکن‌‌

Thou art talking of bitter separation (from me): do whatever thou wilt, but do not this.

در تو از من عذر خواهی هست سر ** با تو بی‌‌من او شفیعی مستمر 2415

Thy conscience within thee is a pleader on my behalf, it is a perpetual intercessor with thee in my absence.

عذر خواهم در درونت خلق تست ** ز اعتماد او دل من جرم جست‌‌

What pleads within thee for me is thy (noble) nature: from reliance on it my heart sought (to) sin (against thee).

رحم کن پنهان ز خود ای خشمگین ** ای که خلقت به ز صد من انگبین‌‌

Have mercy, unbeknown to thyself (without any self-conceit), O angry one, O thou whose nature is better than a hundred maunds of honey.”

زین نسق می‌‌گفت با لطف و گشاد ** در میانه گریه‌‌ای بر وی فتاد

In this fashion was she speaking graciously and winningly: meanwhile a (fit of) weeping came upon her.

گریه چون از حد گذشت و های های ** زو که بی‌‌گریه بد او خود دل ربای‌‌

When the tears and sobs passed beyond bounds—from her who was fascinating even without tears—

شد از آن باران یکی برقی پدید ** زد شراری در دل مرد وحید 2420

There appeared from that rain a lightning-flash (that) shot a spark of fire into the heart of the lonely man.

آن که بنده‌‌ی روی خوبش بود مرد ** چون بود چون بندگی آغاز کرد

She by whose beauteous face man was enslaved, how will it be when she begins to play the (humble) slave?

آن که از کبرش دلت لرزان بود ** چون شوی چون پیش تو گریان شود

She at whose haughtiness thy heart is trembling, how wilt thou fare when she falls a-weeping before thee?

آن که از نازش دل و جان خون بود ** چون که آید در نیاز او چون بود

She from whose disdain thy heart and soul are bleeding, how will it be when she turns to entreaty?