حق مرا گفته ترا لطفی دهم ** بر سر آن زخمها مرهم نهم‌‌

حق مرا گفته ترا لطفی دهم ** بر سر آن زخمها مرهم نهم‌‌ 2550

God said to me, ‘I will give thee a boon, I will lay a plaster on those wounds (of thine).’

صاف کرده حق دلم را چون سما ** روفته از خاطرم جور شما

God made my heart clear as the sky, He swept your oppression out of my mind.

در نصیحت من شده بار دگر ** گفته امثال و سخنها چون شکر

I went (back) once more to admonition, I spake parables and words (sweet) as sugar,

شیر تازه از شکر انگیخته ** شیر و شهدی با سخن آمیخته‌‌

I produced fresh milk from the sugar, I mingled milk and honey with my words.

در شما چون زهر گشته آن سخن ** ز آن که زهرستان بدید از بیخ و بن‌‌

In you those words became like poison, because ye were filled with poison from the root and foundation.

چون شوم غمگین که غم شد سر نگون ** غم شما بودید ای قوم حرون‌‌ 2555

How should I be grieved that grief is overthrown? Ye were grief (to me), O obstinate people.

هیچ کس بر مرگ غم نوحه کند ** ریش سر چون شد کسی مو بر کند

Does any one lament the death of grief? Does any one tear out his hair when the sore on his head is removed?”

رو به خود کرد و بگفت ای نوحه‌‌گر ** نوحه‌‌ات را می‌‌نیرزد آن نفر

(Then) he turned to himself and said, “O mourner, those folk are not worth thy mourning.”

کژ مخوان ای راست خواننده‌‌ی مبین ** کیف آسی قل لقوم ظالمین‌‌

Do not recite incorrectly, O thou who recitest correctly the perspicuous (Qur'án) “Say, how shall I be grieved for an unjust people?”

باز اندر چشم و دل او گریه یافت ** رحمتی بی‌‌علتی در وی بتافت‌‌

Again he felt a weeping in his eye and heart: an uncaused (involuntary) compassion shone forth in him.