گفت زن صدق آن بود کز بود خویش ** پاک برخیزی تو از مجهود خویش‌‌

The wife said, “When with all thy might thou dost (endeavour to) rise up entirely purged of self-existence—that is veracity.

آب باران است ما را در سبو ** ملکت و سرمایه و اسباب تو

We have the rain-water in the jug: ’tis thy property and capital and means.

این سبوی آب را بردار و رو ** هدیه ساز و پیش شاهنشاه شو 2705

Take this jug of water and depart, make it a gift and go into the presence of the King of kings.

گو که ما را غیر این اسباب نیست ** در مفازه هیچ به زین آب نیست‌‌

Say, ‘We have no means except this: in the desert there is nothing better than this water.’

گر خزینه‌‌ش پر متاع فاخر است ** این چنین آبش نباشد نادر است‌‌

If his treasury is full of splendid merchandise, (yet) he will have no water like this: ’tis rare.”

چیست آن کوزه تن محصور ما ** اندر او آب حواس شور ما

What is that jug? Our confined body: within it is the briny water of our senses.

ای خداوند این خم و کوزه‌‌ی مرا ** در پذیر از فضل الله اشتری‌‌

O Lord, accept this jar and jug of mine by the grace of “God hath purchased (from the believers their lives and wealth in return for Paradise).”

کوزه‌‌ای با پنج لوله‌‌ی پنج حس ** پاک دار این آب را از هر نجس‌‌ 2710

(’Tis) a jug with five spouts, the five senses: keep this water pure (and safe) from every filth,

تا شود زین کوزه منفذ سوی بحر ** تا بگیرد کوزه‌‌ی من خوی بحر

That there may be from this jug a passage to the sea, and that my jug may assume the nature of the sea,

تا چو هدیه پیش سلطانش بری ** پاک بیند باشدش شه مشتری‌‌

So that when you carry it as a gift to the King, the King may find it pure and be its purchaser;