بوی لطف او بیابانها گرفت ** ذره‌‌های ریگ هم جانها گرفت‌‌

تا بدین جا بهر دینار آمدم ** چون رسیدم مست دیدار آمدم‌‌

بهر نان شخصی سوی نانوا دوید ** داد جان چون حسن نانوا را بدید 2785

بهر فرجه شد یکی تا گلستان ** فرجه‌‌ی او شد جمال باغبان‌‌

همچو اعرابی که آب از چه کشید ** آب حیوان از رخ یوسف چشید

رفت موسی کاتش آرد او به دست ** آتشی دید او که از آتش برست‌‌

جست عیسی تا رهد از دشمنان ** بردش آن جستن به چارم آسمان‌‌

دام آدم خوشه‌‌ی گندم شده ** تا وجودش خوشه‌‌ی مردم شده‌‌ 2790

باز آید سوی دام از بهر خور ** ساعد شه یابد و اقبال و فر

طفل شد مکتب پی کسب هنر ** بر امید مرغ با لطف پدر