می‌‌رود این هر دو کار از انبیا ** بی‌‌خبر زین هر دو ایشان چون صدا

می‌‌رود این هر دو کار از انبیا ** بی‌‌خبر زین هر دو ایشان چون صدا 3190

These two (kinds of) actions proceed from the prophets, (while) they are unconscious of them both, like the echo:

گر صدایت بشنواند خیر و شر ** ذات کوه از هر دو باشد بی‌‌خبر

If the echo causes thee to hear good and evil, the mountain itself is unconscious of either.

گفتن مهمان یوسف علیه السلام را که آینه آوردمت ارمغان تا هر باری که در وی نگری روی خوب خود بینی مرا یاد کنی‌‌

How the guest said to Joseph, “I have brought thee the gift of a mirror, so that whenever thou lookest in it thou wilt see thine own fair face and remember me.”

گفت یوسف هین بیاور ارمغان ** او ز شرم این تقاضا زد فغان‌‌

Joseph said, “Come, produce the gift.” He (the guest), on account of shame (confusion) at this demand, sobbed aloud.

گفت من چند ارمغان جستم ترا ** ارمغانی در نظر نامد مرا

“How many a gift,” said he, “did I seek for thee! No (worthy) gift came into my sight.

حبه‌‌ای را جانب کان چون برم ** قطره‌‌ای را سوی عمان چون برم‌‌

How should I bring a grain (of gold) to the mine? How should I bring a drop (of water) to the (Sea of) ‘Umán?

زیره را من سوی کرمان آورم ** گر به پیش تو دل و جان آورم‌‌ 3195

I shall (only) bring cumin to Kirmán, if I bring my heart and soul (as a gift) to thee.

نیست تخمی کاندر این انبار نیست ** غیر حسن تو که آن را یار نیست‌‌

There is no seed that is not in this barn, except thy beauty which hath no equal.

لایق آن دیدم که من آیینه‌‌ای ** پیش تو آرم چو نور سینه‌‌ای‌‌

I deemed it fitting that I should bring to thee a mirror like the (inward) light of a (pure) breast,

تا ببینی روی خوب خود در آن ** ای تو چون خورشید شمع آسمان‌‌

That thou mayst behold thy beauteous face therein, O thou who, like the sun, art the candle of heaven.

آینه آوردمت ای روشنی ** تا چو بینی روی خود یادم کنی‌‌

I have brought thee a mirror, O light (of mine eyes), so that when thou seest thy face thou mayst think of me.”