هم ز نساخی بر آمد هم ز دین ** شد عدوی مصطفی و دین به کین‌‌

مصطفی فرمود کای گبر عنود ** چون سیه گشتی اگر نور از تو بود 3235

گر تو ینبوع الهی بودیی ** این چنین آب سیه نگشودیی‌‌

تا که ناموسش به پیش این و آن ** نشکند بر بست این او را دهان‌‌

اندرون می‌‌سوختش هم زین سبب ** توبه کردن می‌‌نیارست این عجب‌‌

آه می‌‌کرد و نبودش آه سود ** چون در آمد تیغ و سر را در ربود

کرده حق ناموس را صد من حدید ** ای بسا بسته به بند ناپدید 3240

کبر و کفر آن سان ببست آن راه را ** که نیارد کرد ظاهر آه را

گفت اغلالا فهم به مقمحون ** نیست آن اغلال بر ما از برون‌‌

خلفهم سدا فأغشیناهم ** می‌‌نبیند بند را پیش و پس او