پس بگوید آفتاب ای نارشید ** چون که من غارب شوم آید پدید

Then the sun says, “O thou who art not right (in thy belief), when I set ’twill become evident (thou wilt see what the truth is).”

سبزه‌‌ها گویند ما سبز از خودیم ** شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم‌‌ 3265

The plants say, “We are green of ourselves, we are gay and smiling (blooming) and we have very beauteous cheeks.”

فصل تابستان بگوید ای امم ** خویش را بینید چون من بگذرم‌‌

The season of summer says (to them), “O peoples, behold yourselves when I depart!”

تن همی‌‌نازد به خوبی و جمال ** روح پنهان کرده فر و پر و بال‌‌

The body is boasting of its beauty and comeliness, (while) the spirit, having concealed its glory and pinions and plumes,

گویدش ای مزبله تو کیستی ** یک دو روز از پرتو من زیستی‌‌

Says to it, “O dunghill, who art thou? Through my beams thou hast come to life for a day or two.

غنج و نازت می‌‌نگنجد در جهان ** باش تا که من شوم از تو جهان‌‌

Thy coquetry and prideful airs are not contained in the world (go beyond all bounds), (but) wait till I spring up (and escape) from thee!

گرم‌‌دارانت ترا گوری کنند ** طعمه‌‌ی موران و مارانت کنند 3270

They whose love warmed thee will dig a grave for thee, they will make thee a morsel for ants and reptiles.

بینی از گند تو گیرد آن کسی ** کاو به پیش تو همی‌‌مردی بسی‌‌

That one who many a time in thy presence was dying (with desire for thee) will hold his nose at thy stench.”

پرتو روح است نطق و چشم و گوش ** پرتو آتش بود در آب جوش‌‌

The beams of the spirit are speech and eye and ear: the beam (effect) of fire is the bubbling in the water.

آن چنان که پرتو جان بر تن است ** پرتو ابدال بر جان من است‌‌

As the beam of the spirit falls on the body, so fall the beams of the Abdál on my soul.