سبزه‌‌ها گویند ما سبز از خودیم ** شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم‌‌

سبزه‌‌ها گویند ما سبز از خودیم ** شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم‌‌ 3265

The plants say, “We are green of ourselves, we are gay and smiling (blooming) and we have very beauteous cheeks.”

فصل تابستان بگوید ای امم ** خویش را بینید چون من بگذرم‌‌

The season of summer says (to them), “O peoples, behold yourselves when I depart!”

تن همی‌‌نازد به خوبی و جمال ** روح پنهان کرده فر و پر و بال‌‌

The body is boasting of its beauty and comeliness, (while) the spirit, having concealed its glory and pinions and plumes,

گویدش ای مزبله تو کیستی ** یک دو روز از پرتو من زیستی‌‌

Says to it, “O dunghill, who art thou? Through my beams thou hast come to life for a day or two.

غنج و نازت می‌‌نگنجد در جهان ** باش تا که من شوم از تو جهان‌‌

Thy coquetry and prideful airs are not contained in the world (go beyond all bounds), (but) wait till I spring up (and escape) from thee!

گرم‌‌دارانت ترا گوری کنند ** طعمه‌‌ی موران و مارانت کنند 3270

They whose love warmed thee will dig a grave for thee, they will make thee a morsel for ants and reptiles.

بینی از گند تو گیرد آن کسی ** کاو به پیش تو همی‌‌مردی بسی‌‌

That one who many a time in thy presence was dying (with desire for thee) will hold his nose at thy stench.”

پرتو روح است نطق و چشم و گوش ** پرتو آتش بود در آب جوش‌‌

The beams of the spirit are speech and eye and ear: the beam (effect) of fire is the bubbling in the water.

آن چنان که پرتو جان بر تن است ** پرتو ابدال بر جان من است‌‌

As the beam of the spirit falls on the body, so fall the beams of the Abdál on my soul.

جان جان چون واکشد پا را ز جان ** جان چنان گردد که بی‌‌جان تن بدان‌‌

When the Soul of the soul withdraws from the soul, the soul becomes even as the soulless (lifeless) body. Know (this for sure)!