گویدش ای مزبله تو کیستی ** یک دو روز از پرتو من زیستی‌‌

Says to it, “O dunghill, who art thou? Through my beams thou hast come to life for a day or two.

غنج و نازت می‌‌نگنجد در جهان ** باش تا که من شوم از تو جهان‌‌

Thy coquetry and prideful airs are not contained in the world (go beyond all bounds), (but) wait till I spring up (and escape) from thee!

گرم‌‌دارانت ترا گوری کنند ** طعمه‌‌ی موران و مارانت کنند 3270

They whose love warmed thee will dig a grave for thee, they will make thee a morsel for ants and reptiles.

بینی از گند تو گیرد آن کسی ** کاو به پیش تو همی‌‌مردی بسی‌‌

That one who many a time in thy presence was dying (with desire for thee) will hold his nose at thy stench.”

پرتو روح است نطق و چشم و گوش ** پرتو آتش بود در آب جوش‌‌

The beams of the spirit are speech and eye and ear: the beam (effect) of fire is the bubbling in the water.

آن چنان که پرتو جان بر تن است ** پرتو ابدال بر جان من است‌‌

As the beam of the spirit falls on the body, so fall the beams of the Abdál on my soul.

جان جان چون واکشد پا را ز جان ** جان چنان گردد که بی‌‌جان تن بدان‌‌

When the Soul of the soul withdraws from the soul, the soul becomes even as the soulless (lifeless) body. Know (this for sure)!

سر از آن رو می‌‌نهم من بر زمین ** تا گواه من بود در روز دین‌‌ 3275

For that reason I am laying my head (humbly) on the earth, so that she (the earth) may be my witness on the Day of Judgement.

یوم دین که زلزلت زلزالها ** این زمین باشد گواه حالها

On the Day of Judgement, when she shall be made to quake mightily, this earth will bear witness to all that passed (in and from us);

کاو تحدث جهرة أخبارها ** در سخن آید زمین و خاره‌‌ها

For she will plainly declare what she knows: earth and rocks will begin to speak.