چون کشد از ساحلش در موج گاه ** آن کند با او که آتش با گیاه‌‌

این حدیث آخر ندارد باز ران ** جانب هاروت و ماروت ای جوان‌‌

باقی قصه‌‌ی هاروت و ماروت و نکال و عقوبت ایشان هم در دنیا به چاه بابل‌‌

چون گناه و فسق خلقان جهان ** می‌‌شدی بر هر دو روشن آن زمان‌‌

دست‌‌خاییدن گرفتندی ز خشم ** لیک عیب خود ندیدندی به چشم‌‌ 3345

خویش در آیینه دید آن زشت مرد ** رو بگردانید از آن و خشم کرد

خویش بین چون از کسی جرمی بدید ** آتشی در وی ز دوزخ شد پدید

حمیت دین خواند او آن کبر را ** ننگرد در خویش نفس گبر را

حمیت دین را نشانی دیگر است ** که از آن آتش جهانی اخضر است‌‌

گفت حقشان گر شما روشان‌‌گرید ** در سیه کاران مغفل منگرید 3350

شکر گویید ای سپاه و چاکران ** رسته‌‌اید از شهوت و از چاک ران‌‌