اوت گوید ریش و سبلت بر مخند ** آینه و میزان و آن گه ریو و پند

They will say to thee, ‘Do not laugh at thy beard and moustache: mirror and balance, and then deceit and (hypocritical) advice!

چون خدا ما را برای آن فراخت ** که به ما بتوان حقیقت را شناخت‌‌ 3550

Since God has raised us up in order that by means of us it may be possible to know the truth,

این نباشد ما چه ارزیم ای جوان ** کی شویم آیین روی نیکوان‌‌

If this do not happen (if we fail to display the truth), what worth have we, O young man? How shall we become a standard for the face of the fair?’

لیک در کش در نمد آیینه را ** گر تجلی کرد سینا سینه را

But (said the Prophet) slip the mirror (back) into the cloth, if (Divine) illumination has made thy breast a Sinai.”

گفت آخر هیچ گنجد در بغل ** آفتاب حق و خورشید ازل‌‌

He (Zayd) said, “Why, shall the Sun of the Truth and the Sun of Eternity be contained any wise under the armpit?

هم دغل را هم بغل را بر درد ** نه جنون ماند به پیشش نه خرد

It bursts asunder both imposture (daghal) and armpit (baghal); in its presence neither madness nor (soundness of) understanding remains.”

گفت یک اصبع چو بر چشمی نهی ** بیند از خورشید عالم را تهی‌‌ 3555

He (the Prophet) said, “When thou layest one finger on an eye, thou seest the world empty of the sun.

یک سر انگشت پرده‌‌ی ماه شد ** وین نشان ساتری الله شد

One finger-tip becomes a veil over the moon—and this is a symbol of the King's covering—

تا بپوشاند جهان را نقطه‌‌ای ** مهر گردد منکسف از سقطه‌‌ای‌‌

So that the (whole) world may be covered (hidden from view) by a single point, and the sun be eclipsed by a splinter.”

لب ببند و غور دریایی نگر ** بحر را حق کرد محکوم بشر

Close thy lips and gaze on the depth of the sea (within thee): God made the sea subject to man,