کی ستاره حاجت استی ای ذلیل ** که بدی بر نور خورشید او دلیل‌‌

ماه می‌‌گوید به خاک و ابر و فی ** من بشر بودم ولی یوحی الی‌‌

چون شما تاریک بودم در نهاد ** وحی خورشیدم چنین نوری بداد 3660

ظلمتی دارم به نسبت با شموس ** نور دارم بهر ظلمات نفوس‌‌

ز آن ضعیفم تا تو تابی آوری ** که نه مرد آفتاب انوری‌‌

همچو شهد و سرکه در هم بافتم ** تا سوی رنج جگر ره یافتم‌‌

چون ز علت وارهیدی ای رهین ** سرکه را بگذار و می‌‌خور انگبین‌‌

تخت دل معمور شد پاک از هوا ** بین که الرحمن علی العرش استوی‌‌ 3665

حکم بر دل بعد از این بی‌‌واسطه ** حق کند چون یافت دل این رابطه‌‌

این سخن پایان ندارد زید کو ** تا دهم پندش که رسوایی مجو

رجوع به حکایت زید