گفت بر من تیغ تیز افراشتی ** از چه افکندی مرا بگذاشتی‌‌

آن چه دیدی بهتر از پیکار من ** تا شدی تو سست در اشکار من‌‌

آن چه دیدی که چنین خشمت نشست ** تا چنان برقی نمود و باز جست‌‌

آن چه دیدی که مرا ز آن عکس دید ** در دل و جان شعله ای آمد پدید 3730

آن چه دیدی برتر از کون و مکان ** که به از جان بود و بخشیدیم جان‌‌

در شجاعت شیر ربانی ستی ** در مروت خود که داند کیستی‌‌

در مروت ابر موسایی به تیه ** کآمد از وی خوان و نان بی‌‌شبیه‌‌

ابرها گندم دهد کان را به جهد ** پخته و شیرین کند مردم چو شهد

ابر موسی پر رحمت بر گشاد ** پخته و شیرین بی‌‌زحمت بداد 3735

از برای پخته خواران کرم ** رحمتش افراشت در عالم علم‌‌