از تو بر من تافت چون داری نهان ** می‌‌فشانی نور چون مه بی‌‌زبان‌‌

From thee it shone forth on me: how shouldst thou hide it? Without tongue thou art scattering light, like the moon.

لیک اگر در گفت آید قرص ماه ** شب روان را زودتر آرد به راه‌‌ 3760

But if the moon's orb come to speech, it more quickly leads the night-travellers into the (right) way.

از غلط ایمن شوند و از ذهول ** بانگ مه غالب شود بر بانگ غول‌‌

They become safe from error and heedlessness: the voice of the moon prevails over the voice of the ghoul.

ماه بی‌‌گفتن چو باشد رهنما ** چون بگوید شد ضیا اندر ضیا

Inasmuch as the moon (even) without speech is showing the way, when it speaks it becomes light upon light.

چون تو بابی آن مدینه‌‌ی علم را ** چون شعاعی آفتاب حلم را

Since thou art the gate of the city of Knowledge, since thou art the beams of the sun of Clemency,

باز باش ای باب بر جویای باب ** تا رسد از تو قشور اندر لباب‌‌

Be open, O Gate, to him that seeks the gate, so that by means of thee the husks may reach the core.

باز باش ای باب رحمت تا ابد ** بارگاه ما له کفوا أحد 3765

Be open unto everlasting, O Gate of Mercy, O Entrance-hall to None is like unto Him.”

هر هوا و ذره‌‌ای خود منظری است ** ناگشاده کی گود کانجا دری است‌‌

Every air and mote is indeed a place for vision (of God), (but so long as it is) unopened, who says “Yonder is a door”?

تا بنگشاید دری را ديدبان ** در درون هرگیز نجنبك این گمان

Unless the Watcher open a door, this idea never stirs within.

چون گشاه شد دری حیران شود ** مرغ اومید و طمع پُران شود

When a door is opened, he (on whom this idea has dawned) becomes amazed, the bird of hope and desire begins to fly.