ماه بی‌‌گفتن چو باشد رهنما ** چون بگوید شد ضیا اندر ضیا

چون تو بابی آن مدینه‌‌ی علم را ** چون شعاعی آفتاب حلم را

باز باش ای باب بر جویای باب ** تا رسد از تو قشور اندر لباب‌‌

باز باش ای باب رحمت تا ابد ** بارگاه ما له کفوا أحد 3765

هر هوا و ذره‌‌ای خود منظری است ** ناگشاده کی گود کانجا دری است‌‌

تا بنگشاید دری را ديدبان ** در درون هرگیز نجنبك این گمان

چون گشاه شد دری حیران شود ** مرغ اومید و طمع پُران شود

غافلی ناگه به ویران گنج یافت ** سوی هر ویران از آن پس می‌‌شتافت‌‌

تا ز درویشی نیابی تو گهر ** کی گهر جویی ز درویشی دگر 3770

سالها گر ظن دود با پای خویش ** نگذرد ز اشکاف بینیهای خویش‌‌