از غرض حرم گواهی حر شنو ** که گواهی بندگان نه ارزد دو جو

در شریعت مر گواهی بنده را ** نیست قدری وقت دعوی و قضا

گر هزاران بنده باشندت گواه ** بر نسنجد شرع ایشان را به کاه‌‌

بنده‌‌ی شهوت بتر نزدیک حق ** از غلام و بندگان مسترق‌‌ 3815

کاین به یک لفظی شود از خواجه حر ** و آن زید شیرین و میرد سخت مر

بنده‌‌ی شهوت ندارد خود خلاص ** جز به فضل ایزد و انعام خاص‌‌

در چهی افتاد کان را غور نیست ** و آن گناه اوست جبر و جور نیست‌‌

در چهی انداخت او خود را که من ** در خور قعرش نمی‌‌یابم رسن‌‌

بس کنم گر این سخن افزون شود ** خود جگر چه بود که خارا خون شود 3820

این جگرها خون نشد نز سختی است ** غفلت و مشغولی و بد بختی است‌‌