من چنان مردم که بر خونی خویش ** نوش لطف من نشد در قهر نیش‌‌

I am such a man that the honey of my kindness did not become poison in wrath (even) against my murderer.

گفت پیغمبر به گوش چاکرم ** کاو برد روزی ز گردن این سرم‌‌ 3845

The Prophet said in the ear of my servant that one day he would sever this head of mine from my neck.

کرد آگه آن رسول از وحی دوست ** که هلاکم عاقبت بر دست اوست‌‌

The Prophet by (Divine) inspiration informed my friend that in the end my destruction would be (wrought) by his hand.

او همی‌‌گوید بکش پیشین مرا ** تا نیاید از من این منکر خطا

He (my friend) says, ‘Kill me first, in order that this hateful crime may not proceed from me.’

من همی‌‌گویم چو مرگ من ز تست ** با قضا من چون توانم حیله جست‌‌

I say, ‘Since my death is (to come) from thee, how can I seek to evade the destiny (of God)?’

او همی‌‌افتد به پیشم کای کریم ** مر مرا کن از برای حق دو نیم‌‌

He falls before me, saying, ‘O generous man, for God's sake cleave me in twain,

تا نیاید بر من این انجام بد ** تا نسوزد جان من بر جان خود 3850

That this evil end may not come upon me, and that my soul may not burn (with grief) for (thee who art) its (very) life.’

من همی‌‌گویم برو جف القلم ** ز آن قلم بس سر نگون گردد علم‌‌

I say, ‘Go: the Pen (of Divine ordainment) is dry; by that Pen many a (lofty) landmark is overthrown.

هیچ بغضی نیست در جانم ز تو ** ز آن که این را من نمی‌‌دانم ز تو

There is no hatred of thee in my soul, because I do not regard this (act) as (proceeding) from thee.

آلت حقی تو فاعل دست حق ** چون زنم بر آلت حق طعن و دق‌‌

Thou art God's instrument, God's hand is the (real) agent: how should I assail and oppose God's instrument?’”