گر هزاران دام باشد در قدم ** چون تو با مایی نباشد هیچ غم‌‌

هر شبی از دام تن ارواح را ** می‌‌رهانی می‌‌کنی الواح را

می‌‌رهند ارواح هر شب زین قفس ** فارغان، نه حاکم و محکوم کس‌‌

شب ز زندان بی‌‌خبر زندانیان ** شب ز دولت بی‌‌خبر سلطانیان‌‌ 390

نه غم و اندیشه‌‌ی سود و زیان ** نه خیال این فلان و آن فلان‌‌

حال عارف این بود بی‌‌خواب هم ** گفت ایزد هم رقود زین مرم‌‌

خفته از احوال دنیا روز و شب ** چون قلم در پنجه‌‌ی تقلیب رب‌‌

آن که او پنجه نبیند در رقم ** فعل پندارد به جنبش از قلم‌‌

شمه‌‌ای زین حال عارف وانمود ** خلق را هم خواب حسی در ربود 395

رفته در صحرای بی‌‌چون جانشان ** روحشان آسوده و ابدانشان‌‌