ز آن که جان چون واصل جانان نبود ** تا ابد با خویش کور است و کبود

Because the soul, when it is not united with the Beloved, is blind and blue (miserable) with itself for ever.

چون تو ندهی راه جان خود برده گیر ** جان که بی‌‌تو زنده باشد مرده گیر

When Thou wilt not give him admission (to Thy presence) —even suppose he has saved his soul, regard as dead the soul that would live without Thee.

گر تو طعنه می‌‌زنی بر بندگان ** مر ترا آن می‌‌رسد ای کامران‌‌

If Thou art upbraiding Thy slaves, that is suitable to Thee, O Thou whose every wish is fulfilled.

ور تو ماه و مهر را گویی جفا ** ور تو قد سرو را گویی دوتا

And if Thou utter abuse of the moon and sun, and if Thou say that the (straight) stature of the cypress is (bent) double,

ور تو چرخ و عرش را خوانی حقیر ** ور تو کان و بحر را گویی فقیر 3910

And if Thou call the sky and the empyrean contemptible, and if Thou say that the mine and the sea are poor—

آن به نسبت با کمال تو رواست ** ملک اکمال فناها مر تراست‌‌

That is proper in reference to Thy perfection: Thine is the power of perfecting (all) mortalities,

که تو پاکی از خطر و ز نیستی ** نیستان را موجد و معنیستی‌‌

For Thou art holy (and free) from danger and from non-existence: Thou art He that brings the non-existent ones into being and endows (them with existence).

آن که رویانید داند سوختن ** ز آن که چون بدرید داند دوختن‌‌

He that made to grow can burn (destroy), because when He has torn, He can sew (mend).

می‌‌بسوزد هر خزان مر باغ را ** باز رویاند گل صباغ را

Every autumn He burns (withers) the garden; (then) He makes to grow again the rose that dyes (the garden),

کای بسوزیده برون آ تازه شو ** بار دیگر خوب و خوب آوازه شو 3915

Saying, “O thou who wert withered, come forth, be fresh, once more be fair and of fair renown!”