ور تو چرخ و عرش را خوانی حقیر ** ور تو کان و بحر را گویی فقیر

ور تو چرخ و عرش را خوانی حقیر ** ور تو کان و بحر را گویی فقیر 3910

And if Thou call the sky and the empyrean contemptible, and if Thou say that the mine and the sea are poor—

آن به نسبت با کمال تو رواست ** ملک اکمال فناها مر تراست‌‌

That is proper in reference to Thy perfection: Thine is the power of perfecting (all) mortalities,

که تو پاکی از خطر و ز نیستی ** نیستان را موجد و معنیستی‌‌

For Thou art holy (and free) from danger and from non-existence: Thou art He that brings the non-existent ones into being and endows (them with existence).

آن که رویانید داند سوختن ** ز آن که چون بدرید داند دوختن‌‌

He that made to grow can burn (destroy), because when He has torn, He can sew (mend).

می‌‌بسوزد هر خزان مر باغ را ** باز رویاند گل صباغ را

Every autumn He burns (withers) the garden; (then) He makes to grow again the rose that dyes (the garden),

کای بسوزیده برون آ تازه شو ** بار دیگر خوب و خوب آوازه شو 3915

Saying, “O thou who wert withered, come forth, be fresh, once more be fair and of fair renown!”

چشم نرگس کور شد بازش بساخت ** حلق نی ببرید و بازش خود نواخت‌‌

The eye of the narcissus became blind: He restored it; the throat of the reed was cut: He himself fostered it again (and revived it).

ما چو مصنوعیم و صانع نیستیم ** جز زبون و جز که قانع نیستیم‌‌

Since we are made (by God) and are not makers, we are not (entitled to be anything) but humble and content.

ما همه نفسی و نفسی می‌‌زنیم ** گر نخوانی ما همه اهرمنیم‌‌

We all are of the flesh and busy with fleshliness: if Thou call us not (to Thyself), we all are Ahrimans (Devils).

ز آن ز اهرمن رهیدستیم ما ** که خریدی جان ما را از عمی‌‌

(If) we have been delivered from Ahriman, (it is only) because Thou hast redeemed our souls from blindness.