آن که رویانید داند سوختن ** ز آن که چون بدرید داند دوختن‌‌

He that made to grow can burn (destroy), because when He has torn, He can sew (mend).

می‌‌بسوزد هر خزان مر باغ را ** باز رویاند گل صباغ را

Every autumn He burns (withers) the garden; (then) He makes to grow again the rose that dyes (the garden),

کای بسوزیده برون آ تازه شو ** بار دیگر خوب و خوب آوازه شو 3915

Saying, “O thou who wert withered, come forth, be fresh, once more be fair and of fair renown!”

چشم نرگس کور شد بازش بساخت ** حلق نی ببرید و بازش خود نواخت‌‌

The eye of the narcissus became blind: He restored it; the throat of the reed was cut: He himself fostered it again (and revived it).

ما چو مصنوعیم و صانع نیستیم ** جز زبون و جز که قانع نیستیم‌‌

Since we are made (by God) and are not makers, we are not (entitled to be anything) but humble and content.

ما همه نفسی و نفسی می‌‌زنیم ** گر نخوانی ما همه اهرمنیم‌‌

We all are of the flesh and busy with fleshliness: if Thou call us not (to Thyself), we all are Ahrimans (Devils).

ز آن ز اهرمن رهیدستیم ما ** که خریدی جان ما را از عمی‌‌

(If) we have been delivered from Ahriman, (it is only) because Thou hast redeemed our souls from blindness.

تو عصا کش هر که را که زندگی است ** بی‌‌عصا و بی‌‌عصا کش کور چیست‌‌ 3920

Thou art the Guide of every one that hath life: what is the blind man without staff and guide?

غیر تو هر چه خوش است و ناخوش است ** آدمی سوز است و عین آتش است‌‌

Excepting Thee (alone), whatsoever is sweet or unsweet is man-destroying and the essence of fire.

هر که را آتش پناه و پشت شد ** هم مجوسی گشت و هم زردشت شد

Any one to whom fire is a refuge and support becomes both a Magian and a Zoroaster.