خویشتن آراسته از بهر او ** خود و را پروای غیر دوست کو

آن چنان پر گشته از اجلال حق ** که در او هم ره نیابد آل حق‌‌

لا یسع فینا نبی مرسل ** و الملک و الروح ایضا فاعقلوا

گفت ما زاغیم همچون زاغ نه ** مست صباغیم مست باغ نه‌‌

چون که مخزنهای افلاک و عقول ** چون خسی آمد بر چشم رسول‌‌ 3955

پس چه باشد مکه و شام و عراق ** که نماید او نبرد و اشتیاق‌‌

آن گمان بر وی ضمیر بد کند ** که قیاس از جهل و حرص خود کند

آبگینه‌‌ی زرد چون سازی نقاب ** زرد بینی جمله نور آفتاب‌‌

بشکن آن شیشه‌‌ی کبود و زرد را ** تا شناسی گرد را و مرد را

گرد فارس گرد سر افراشته ** گرد را تو مرد حق پنداشته‌‌ 3960