بر امید آن که از نیش حسد ** زهر او در جان مسکینان رسد

هر کسی کاو از حسد بینی کند ** خویشتن بی‌‌گوش و بی‌‌بینی کند

بینی آن باشد که او بویی برد ** بوی او را جانب کویی برد 440

هر که بویش نیست بی‌‌بینی بود ** بوی آن بوی است کان دینی بود

چون که بویی برد و شکر آن نکرد ** کفر نعمت آمد و بینیش خورد

شکر کن مر شاکران را بنده باش ** پیش ایشان مرده شو پاینده باش‌‌

چون وزیر از ره زنی مایه مساز ** خلق را تو بر میاور از نماز

ناصح دین گشته آن کافر وزیر ** کرده او از مکر در لوزینه سیر 445

فهم کردن حاذقان نصارا مکر وزیر را

هر که صاحب ذوق بود از گفت او ** لذتی می‌‌دید و تلخی جفت او

نکته‌‌ها می‌‌گفت او آمیخته ** در جلاب قند زهری ریخته‌‌