خلق دیوانه شدند از شوق او ** از فراق حال و قال و ذوق او

لابه و زاری همی‌‌کردند و او ** از ریاضت گشته در خلوت دو تو

گفته ایشان نیست ما را بی‌‌تو نور ** بی‌‌عصا کش چون بود احوال کور

از سر اکرام و از بهر خدا ** بیش از این ما را مدار از خود جدا

ما چو طفلانیم و ما را دایه تو ** بر سر ما گستران آن سایه تو 555

گفت جانم از محبان دور نیست ** لیک بیرون آمدن دستور نیست‌‌

آن امیران در شفاعت آمدند ** و آن مریدان در شناعت آمدند

کاین چه بد بختی است ما را ای کریم ** از دل و دین مانده ما بی‌‌تو یتیم‌‌

تو بهانه می‌‌کنی و ما ز درد ** می‌‌زنیم از سوز دل دمهای سرد

ما به گفتار خوشت خو کرده‌‌ایم ** ما ز شیر حکمت تو خورده‌‌ایم‌‌ 560