ما چو طفلانیم و ما را دایه تو ** بر سر ما گستران آن سایه تو

ما چو طفلانیم و ما را دایه تو ** بر سر ما گستران آن سایه تو 555

We are as children and thou art our nurse: do thou spread over us that shadow (of thy protection).”

گفت جانم از محبان دور نیست ** لیک بیرون آمدن دستور نیست‌‌

He said, “My soul is not far from them that love (me), but there is no permission to come forth.”

آن امیران در شفاعت آمدند ** و آن مریدان در شناعت آمدند

Those amírs came for intercession, and the disciples came in reproach,

کاین چه بد بختی است ما را ای کریم ** از دل و دین مانده ما بی‌‌تو یتیم‌‌

Saying, “O noble sir, what a misfortune is this for us! Without thee we are left orphaned (deprived) of our hearts and our religion.

تو بهانه می‌‌کنی و ما ز درد ** می‌‌زنیم از سوز دل دمهای سرد

Thou art making a pretence while we in grief are heaving cold (fruitless) sighs from the burning heat of our hearts.

ما به گفتار خوشت خو کرده‌‌ایم ** ما ز شیر حکمت تو خورده‌‌ایم‌‌ 560

We have become accustomed to thy sweet discourse, we have drunk of the milk of thy wisdom.

الله الله این جفا با ما مکن ** خیر کن امروز را فردا مکن‌‌

Allah! Allah! do not thou (O vizier) treat us with such cruelty: show kindness to-day, do not (put off till) to-morrow.

می‌‌دهد دل مر ترا کاین بی‌‌دلان ** بی‌‌تو گردند آخر از بی‌‌حاصلان‌‌

Does thy heart give to thee (consent) that these who have lost their hearts (to thee) should at last, being without thee, become (numbered) amongst them that have nothing left?

جمله در خشکی چو ماهی می‌‌تپند ** آب را بگشا ز جو بر دار بند

They all are writhing like fishes on dry land: let loose the water, remove the dam from the stream.

ای که چون تو در زمانه نیست کس ** الله الله خلق را فریاد رس‌‌

O thou like whom there is none in the world, for God's sake, for God's sake, come to the aid of thy people!”

دفع گفتن وزیر مریدان را

How the vizier refused the request of the disciples.