من ز رحمت می‌‌کشانم پای تو ** کز طرب خود نیستم پروای تو

’Tis (only) out of pity that I am drawing thy feet (hither), for indeed such is my rapture that I have no care for thee.

اندر آ و دیگران را هم بخوان ** کاندر آتش شاه بنهاده ست خوان‌‌ 800

Come in and call the others also, for the King has spread a (festal) table within the fire.

اندر آیید ای مسلمانان همه ** غیر عذب دین عذاب است آن همه‌‌

O true believers, come in, all of you: except the sweetness (‘adhbí) of (the true) religion all is torment (‘adháb).

اندر آیید ای همه پروانه‌‌وار ** اندر این بهره که دارد صد بهار

Oh, come in, all of you, like moths; (come) into this fortune which hath a hundred springtimes.”

بانگ می‌‌زد در میان آن گروه ** پر همی‌‌شد جان خلقان از شکوه‌‌

(Thus) he was crying amidst that multitude: the souls of the people were filled with awe.

خلق خود را بعد از آن بی‌‌خویشتن ** می‌‌فگندند اندر آتش مرد و زن‌‌

After that, the folk, men and women (alike), cast themselves unwittingly into the fire—

بی‌‌موکل بی‌‌کشش از عشق دوست ** ز آن که شیرین کردن هر تلخ از اوست‌‌ 805

Without custodian, without being dragged, for love of the Friend, because from Him is the sweetening of every bitterness—

تا چنان شد کان عوانان خلق را ** منع می‌‌کردند کاتش در میا

Until it came to pass that the (king's) myrmidons were holding back the people, saying, “Do not enter the fire!”

آن یهودی شد سیه رو و خجل ** شد پشیمان زین سبب بیمار دل‌‌

The Jew became black-faced (covered with shame) and dismayed; he became sorry and sick at heart,

کاندر ایمان خلق عاشق‌‌تر شدند ** در فنای جسم صادق‌‌تر شدند

Because the people grew more loving (ardent) in their Faith and more firm in mortification (faná) of the body.