در میان قوم موسی چند کس ** بی‌‌ادب گفتند کو سیر و عدس‌‌

منقطع شد خوان و نان از آسمان ** ماند رنج زرع و بیل و داسمان‌‌

باز عیسی چون شفاعت کرد، حق ** خوان فرستاد و غنیمت بر طبق‌‌

باز گستاخان ادب بگذاشتند ** چون گدایان زله‌‌ها برداشتند

لابه کرده عیسی ایشان را که این ** دایم است و کم نگردد از زمین‌‌ 85

بد گمانی کردن و حرص آوری ** کفر باشد پیش خوان مهتری‌‌

ز ان گدا رویان نادیده ز آز ** آن در رحمت بر ایشان شد فراز

ابر برناید پی منع زکات ** وز زنا افتد وبا اندر جهات‌‌

هر چه بر تو آید از ظلمات و غم ** آن ز بی‌‌باکی و گستاخی است هم‌‌

هر که بی‌‌باکی کند در راه دوست ** ره زن مردان شد و نامرد اوست‌‌ 90