تا زر اندودیت از ره نفگند ** تا خیال کژ ترا چه نفگند

از کلیله باز جو آن قصه را ** و اندر آن قصه طلب کن حصه را

بیان توکل و ترک جهد گفتن نخجیران به شیر

طایفه‌‌ی نخجیر در وادی خوش ** بودشان از شیر دایم کش مکش‌‌ 900

بس که آن شیر از کمین درمی‌‌ربود ** آن چرا بر جمله ناخوش گشته بود

حیله کردند آمدند ایشان بشیر ** کز وظیفه ما ترا داریم سیر

بعد از این اندر پی صیدی میا ** تا نگردد تلخ بر ما این گیا

جواب گفتن شیر نخجیران را و فایده‌‌ی جهد گفتن‌‌

گفت آری گر وفا بینم نه مکر ** مکرها بس دیده‌‌ام از زید و بکر

من هلاک فعل و مکر مردمم ** من گزیده‌‌ی زخم مار و کژدمم‌‌ 905

مردم نفس از درونم در کمین ** از همه مردم بتر در مکر و کین‌‌

گوش من لا یلدغ المؤمن شنید ** قول پیغمبر به جان و دل گزید

ترجیح نهادن نخجیران توکل را بر جهد و اکتساب‌‌