زاد مردی چاشتگاهی در رسید ** در سرا عدل سلیمان در دوید

One forenoon a freeborn (noble) man arrived and ran into Solomon's hall of justice,

رویش از غم زرد و هر دو لب کبود ** پس سلیمان گفت ای خواجه چه بود

His countenance pale with anguish and both lips blue. Then Solomon said, “Good sir, what is the matter?”

گفت عزراییل در من این چنین ** یک نظر انداخت پر از خشم و کین‌‌

He replied, “Azrael cast on me such a look, so full of wrath and hate.”

گفت هین اکنون چه می‌‌خواهی بخواه ** گفت فرما باد را ای جان پناه‌‌

“Come,” said the king, “what (boon) do you desire now? Ask (it)!” “O protector of my life,” said he, “command the wind,

تا مرا ز ینجا به هندستان برد ** بو که بنده کان طرف شد جان برد 960

To bear me from here to India. Maybe, when thy slave is come thither he will save his life.”

نک ز درویشی گریزانند خلق ** لقمه‌‌ی حرص و امل ز آنند خلق‌‌

Lo, the people are fleeing from poverty: hence are they a mouthful for (a prey to) covetousness and expectation.

ترس درویشی مثال آن هراس ** حرص و کوشش را تو هندستان شناس‌‌

The fear of poverty is like that (man's) terror: know thou that covetousness and striving are (like) India (in this tale).

باد را فرمود تا او را شتاب ** برد سوی قعر هندستان بر آب‌‌

He (Solomon) commanded the wind to bear him quickly over the water to the uttermost part of India.

روز دیگر وقت دیوان و لقا ** پس سلیمان گفت عزراییل را

Next day, at the time of conference and meeting, Solomon said to Azrael:

کان مسلمان را بخشم از چه چنان ** بنگریدی تا شد آواره ز خان‌‌ 965

“Didst thou look with anger on that Moslem in order that he might wander (as an exile) far from his home?”