مقریی می‏خواند از روی کتاب ** ماؤکم غورا ز چشمه بندم آب‏

آب را در غورها پنهان کنم ** چشمه‏ها را خشک و خشکستان کنم‏

آب را در چشمه کی آرد دگر ** جز من بی‏مثل با فضل و خطر 1635

فلسفی منطقی مستهان ** می‏گذشت از سوی مکتب آن زمان‏

چون که بشنید آیت او از ناپسند ** گفت آریم آب را ما با کلند

ما بزخم بیل و تیزی تبر ** آب را آریم از پستی ز بر

شب بخفت و دید او یک شیر مرد ** زد طپانچه هر دو چشمش کور کرد

گفت زین دو چشمه‏ی چشم ای شقی ** با تبر نوری بر آر ار صادقی‏ 1640

روز بر جست و دو چشم کور دید ** نور فایض از دو چشمش ناپدید

گر بنالیدی و مستغفر شدی ** نور رفته از کرم ظاهر شدی‏