دیده نابینا و دل چون آفتاب ** همچو پیلی دیده هندستان به خواب‏

چشم بسته خفته بیند صد طرب ** چون گشاید آن نبیند ای عجب‏

بس عجب در خواب روشن می‏شود ** دل درون خواب روزن می‏شود 2235

آن که بیدار است و بیند خواب خوش ** عارف است او خاک او در دیده کش‏

پیش او بنشست و می‏پرسید حال ** یافتش درویش و هم صاحب عیال‏

گفت عزم تو کجا ای بایزید ** رخت غربت را کجا خواهی کشید

گفت قصد کعبه دارم از پگه ** گفت هین با خود چه داری زاد ره‏

گفت دارم از درم نقره دویست ** نک ببسته سخت در گوشه‏ی ردی است‏ 2240

گفت طوفی کن به گردم هفت بار ** وین نکوتر از طواف حج شمار

و آن درمها پیش من نه‏ای جواد ** دان که حج کردی و حاصل شد مراد