تافت ز آن روزن که از دل تا دل است ** روشنی که فرق حق و باطل است‏

گفت اینک یادم آمد ای رسول ** آن دعا که گفته‏ام من بو الفضول‏

چون گرفتار گنه می‏آمدم ** غرقه دست اندر حشایش می‏زدم‏

از تو تهدید و وعیدی می‏رسید ** مجرمان را از عذاب بس شدید 2465

مضطرب می‏گشتم و چاره نبود ** بند محکم بود و قفل ناگشود

نی مقام صبر و نه راه گریز ** نی امید توبه نه جای ستیز

من چو هاروت و چو ماروت از حزن ** آه می‏کردم که ای خلاق من‏

از خطر هاروت و ماروت آشکار ** چاه بابل را بکردند اختیار

تا عذاب آخرت اینجا کشند ** گربزند و عاقل و ساحروش‏اند 2470

نیک کردند و بجای خویش بود ** سهلتر باشد ز آتش رنج دود