پس کجا زارد کجا نالد لئیم ** گر تو نپذیری بجز نیک ای کریم‏

پس کجا زارد کجا نالد لئیم ** گر تو نپذیری بجز نیک ای کریم‏ 335

Where then should the vile (sinner) plead piteously, where should he moan, if Thou wilt accept naught but good, O bountiful (King)?

لطف شه جان را جنایت جو کند ** ز آنکه شه هر زشت را نیکو کند

The King's grace makes the soul sin-seeking, because the King makes every foul thing fair.

رو مکن زشتی که نیکیهای ما ** زشت آمد پیش آن زیبای ما

Go, do not commit foulness, for (even) our fair deeds appear foul in the sight of our beauteous (Loved One).

خدمت خود را سزا پنداشتی ** تو لوای جرم از آن افراشتی‏

You deemed your service worthy: thereby you raised the banner of sin.

چون ترا ذکر و دعا دستور شد ** ز آن دعاکردن دلت مغرور شد

Forasmuch as praise and prayer were vouchsafed to you, through making that prayer your heart became vainglorious.

هم سخن دیدی تو خود را با خدا ** ای بسا کاو زین گمان افتد جدا 340

You regarded yourself as speaking (confidentially) with God. Oh, (there is) many a one that becomes separated (from God) by this opinion.

گر چه با تو شه نشیند بر زمین ** خویشتن بشناس و نیکوتر نشین‏

Although the King sit with you on the ground, know yourself and sit better (with more decorum and reverence).

باز گفت ای شه پشیمان می‏شوم ** توبه کردم نو مسلمان می‏شوم‏

The falcon said, “O King, I am penitent, I am converted, I am embracing Islam anew.

آن که تو مستش کنی و شیر گیر ** گر ز مستی کج رود عذرش پذیر

He whom Thou makest drunken and pot-valiant—if from drunkenness he walk crookedly, do Thou accept his excuse.

گر چه ناخن رفت چون باشی مرا ** بر کنم من پرچم خورشید را

Though my talons are gone, when thou art mine I tear off the forelock of the sun;