با ازل خوش با اجل خوش شاد کام ** فارغ از تشنیع و گفت خاص و عام‏

آن که جان در روی او خندد چو قند ** از ترش رویی خلقش چه گزند

آن که جان بوسه دهد بر چشم او ** کی خورد غم از فلک وز خشم او 415

در شب مهتاب مه را بر سماک ** از سگان و عوعو ایشان چه باک‏

سگ وظیفه‏ی خود به جا می‏آورد ** مه وظیفه‏ی خود به رخ می‏گسترد

کارک خود می‏گزارد هر کسی ** آب نگذارد صفا بهر خسی‏

خس خسانه می‏رود بر روی آب ** آب صافی می‏رود بی‏اضطراب‏

مصطفی مه می‏شکافد نیم شب ** ژاژ می‏خاید ز کینه بو لهب‏ 420

آن مسیحا مرده زنده می‏کند ** و آن جهود از خشم سبلت می‏کند

بانگ سگ هرگز رسد در گوش ماه ** خاصه ماهی کاو بود خاص اله‏