هر که را باشد طمع الکن شود ** با طمع کی چشم و دل روشن شود

پیش چشم او خیال جاه و زر ** همچنان باشد که موی اندر بصر 580

جز مگر مستی که از حق پر بود ** گر چه بدهی گنجها او حر بود

هر که از دیدار برخوردار شد ** این جهان در چشم او مردار شد

لیک آن صوفی ز مستی دور بود ** لاجرم در حرص او شب کور بود

صد حکایت بشنود مدهوش حرص ** در نیاید نکته‏ای در گوش حرص‏

تعریف کردن منادیان قاضی مفلسی را گرد شهر

بود شخصی مفلسی بی‏خان و مان ** مانده در زندان وبند بی‏امان‏ 585

لقمه‏ی زندانیان خوردی گزاف ** بر دل خلق از طمع چون کوه قاف‏

زهره نه کس را که لقمه‏ی نان خورد ** ز انکه آن لقمه‏ربا کاوش برد

هر که دور از دعوت رحمان بود ** او گدا چشم است اگر سلطان بود