آن نه‏ای که خواجه‏تاش تو نمود ** از تو ما را سرد می‏کرد آن حسود

آن نه‏ای که خواجه‏تاش تو نمود ** از تو ما را سرد می‏کرد آن حسود 875

You are not such as your fellow-servant declared: that envious one would (fain) have made me cold to (disgusted with) you,

گفت او دزد و کژ است و کژنشین ** حیز و نامرد و چنان است و چنین‏

(For) he said that you are thievish and dishonest and ill-behaved, immoral and infamous and so forth.”

گفت پیوسته بده ست او راست گو ** راست گویی من ندیده ستم چو او

The slave said, “He (my fellow-servant) has always been veracious; I have not seen any one so truthful as he is.

راست گویی در نهادش خلقتی است ** هر چه گوید من نگویم تهمتی است‏

Veracity is inborn in his nature; whatever he says, I do not say it is void (of truth).

کژ ندانم آن نکو اندیش را ** متهم دارم وجود خویش را

I deem not that good-minded one malicious: I (rather) suspect my own person.

باشد او در من ببیند عیبها ** من نبینم در وجود خود شها 880

Maybe, he sees in me faults I do not see in myself, O King.”

هر کسی گر عیب خود دیدی ز پیش ** کی بدی فارغ خود از اصلاح خویش‏

Any one saw his own faults before (seeing those of others) —how should he be unconcerned with correcting himself?

غافلند این خلق از خود ای پدر ** لاجرم گویند عیب همدگر

These people (of the world) take no heed of themselves, O father: consequently they blame one another.

من نبینم روی خود را ای شمن ** من ببینم روی تو تو روی من‏

O idolater (dualist), (if) I do not behold my own face (reality), I behold thy face and thou beholdest mine.

آن کسی که او ببیند روی خویش ** نور او از نور خلقان است بیش‏

He that beholds his own face (reality)—his light is greater than the light of the creatures (of God).