من نبینم روی خود را ای شمن ** من ببینم روی تو تو روی من‏

آن کسی که او ببیند روی خویش ** نور او از نور خلقان است بیش‏

گر بمیرد دید او باقی بود ** ز انکه دیدش دید خلاقی بود 885

نور حسی نبود آن نوری که او ** روی خود محسوس بیند پیش رو

گفت اکنون عیبهای او بگو ** آن چنان که گفت او از عیب تو

تا بدانم که تو غم خوار منی ** کدخدای ملکت و کار منی‏

گفت ای شه من بگویم عیبهاش ** گر چه هست او مر مرا خوش خواجه‏تاش‏

عیب او مهر و وفا و مردمی ** عیب او صدق و ذکا و هم دمی‏ 890

کمترین عیبش جوانمردی و داد ** آن جوانمردی که جان را هم بداد

صد هزاران جان خدا کرده پدید ** چه جوانمردی بود کان را ندید